اسمش مجید بقایی بود. از آن بچه­های کله شق بود. دیپلم ریاضی داشت، رشته شیمی هم قبول شده بود، اما سال بعد دوباره از گروه علوم تجربی کنکور داد. فیزیوتراپی را در دانشگاه اهواز خواند و در نهایت شد دانشجوی پزشکی دانشگاه جندی­شاپور (چمران).

?

اینها را گفتم تا وقتی برایت می­گویم این پسر، آرام و قرار نداشت، بدانی یعنی چه؟! فعالیت­هایش را از همان دانشگاه اهواز شروع کرد. خودش بهبهانی بود. شد عضو گروه منصورون در بهبهان. عملیات­های خطرناکی مثل ترور سروان داوودی که از افسران سرسخت شهربانی و از عمال بدقلق رژیم پهلوی بود، نقشه همین دانشجوی پزشکی است.

?

مجید از همان ابتدا شده بود مسئول عملیات مسلحانه گروه. یک وقت­هایی هم برای جلوگیری از آشوب چماقداران شاه، گروه گشت و بازرسی ترتیب می­داد. برای تأمین مایحتاج مردم، تعاونی تشکیل داده بود و خلاصه شده بود همه فن حریف بهبهان.

?

انقلاب که پیروز شد، مجید رفت سراغ سرسپرده­های رژیم که متواری شده بودند. دنبال سرنخ بود. در کنار همه این فعالیت­ها معتقد بود که انقلاب به کار فرهنگی نیاز دارد. کانون نشر فرهنگ اسلامی را راه انداخت. نقاش، خطاط، طراح و مسئول تبلیغاتش هم خودش بود و چند نفر دیگر.

?

در و دیوارهای شهر، یادگاری‌های زیادی از مجید دارند. رنگ برمی‌داشت و در شهر دوره می­افتاد. روی دیوارهای شهر طرح­های انقلابی می­کشید. تا اوایل دفاع مقدس در جهاد سازندگی بود. بعد رفت سپاه و کنار شهید دقایقی، مشغول به کار شد. ارائه راه‌حل‌های ابتکاری و مناسب او، همه را دل­گرم و پرجوش نگه می‌داشت.

?

مجید فرز بود. تا تصمیم می­گرفت عمل می­کرد. مقید بود به نماز اول وقت. کنار جاده، زیر آتش‌باران دشمن، توی کانال­های باریک و... فرقی نمی­کرد، او باید نمازش را می­خواند. رفقایش می­گویند: قانع بود، متواضع بود، با وقار، منصف، کم توقع و... .

?

این آخری­ها شده بود فرمانده قوای یکم کربلا. همراه شهید باقری بود. برای شناسایی رفته بودند که گلوله توپ مستقیم مهمان سنگر آنها می‌شود.

?

می­گفتند مجید یک دفترچه داشت که مطالبی در آن می­نوشت. دفترچه آقای دکتر را که بعد از شهادتش باز می­کنند، می­بینند که اسم 39  شهید را در آن نوشته. چهلمی­اش خودش بود: دکتر مجید بقایی. محل شهادت: فکه، تاریخ 9/11/1361.