ما حدود 45 روز تا دو ماه آنجا بودیم و بعد از آن هم حضرت امام مسئولین سپاه را خواست و ما برگشتیم. آن موقع سوریه به ما اجازه نمی‌داد که بجنگیم. ما تیپ و لشکر برده بودیم و شناسایی کرده بودیم. مثلا در زیر ارتفاعات بعلبک و جولان به راحتی می‌توانستیم شب برویم و صد تا تانک و نفربر بگیریم. ما عملیات فتح‌المبین را انجام داده بودیم. واهمه‌ای از این جور کارها نداشتیم. اسرائیلی‌ها هم آرایش نظامی خاصی نداشتند. شب‌ها جمع می‌شدند یکجا و روزها با تانک‌ها و نفربرهایشان می‌رفتند و پخش می­شدند. مثل کاری که انگلیسی‌‌ها امروز در عراق انجام می‌دهند. ما هم می‌دیدیم که به راحتی می‌شود عملیات کرد و به اسرائیلی‌ها ضربه زد، اما سوری‌ها راه نمی‌دادند و هر روز یک بازی در می­آوردند.

از طرفی امام متوجه شدند که اسرائیلی‌ها تمام فلش‌های ما را متوجه آن سمت می‌کنند، اما دارند عراق را تجهیز می‌کنند؛ آنها داشتند عراقی را که در عملیات بیت‌المقدس، نوزده‌‌هزار  اسیر و دو ماه قبل از آن در فتح‌المبین سیزده‌‌هزار اسیر داده بود، تجهیز و تقویت  می‌کردند که در مقابل ما بایستد. امام هم این را می‌دانست که این لحظه، لحظه جان کندن صدام است و زودتر باید پا روی حلقومش بگذاریم و کلکش را بکنیم. بنابراین دستور بازگشت نیروها از سوریه را صادر کردند و آن جمله تاریخی فرمودند: «راه قدس از کربلا می‌گذرد.»